دلم می خواست دلم می خواست دلم می خواست که با تمام وجود دلش مرا می خواست!

همزمان با هم رسیده بودیم به ایستگاه هردو خیلی خسته به نظر می رسیدیم اما چون به این مسیر لعنتی عادت کرده بودیم ظاهر رو خوب حفظ کردیم.
من همراهم غذا بود تو هم یه چای کیسه ای داشتی چه خوب کردی که به من هم دادی چقدر چسبید وقتی گفتی بذار بیشتر بمونه تو لیوان
تو، داد میزنه که چای پر رنگ دوست داری
.
چه خوش می گذشت
خوشحال بودم که شب رو باید اونجا می گذروندیم از این ور گفتی از اون ور گفتی از جاها یی که رفته بودی
بهت گفتم که دوست ندارم تنها سفر کنم تو هم که خوش سفری بیا باهم بریم
پات شل شده بوداما نفهمیدم چرا اینقدر شک داری
موقع رفتن شد ساکت رو بستی
دم در وایسادی خیلی خسته تربه نظر می اومدی انگار سالها پیر شده بودی یه نیم نگاه به مسیر من و یه نگاه ممتد به مسیر خودت

زندگی

دوباره حالم ریخته به هم
به هیچ عنوان دلم نمی خواد برگردم به حال قدیمم
وقتی خودم رو از بیرون می بینم دلم برای خودم خیلی می سوزه این دست و پا زدن بی نتیجه و فقط هر روز بیشتر و بیشتر غرق شدن
کاشکی من از زندگی شاد بودن رو یاد گرفته بودم به جای اندوه تا این شادمانی عاریتی انقدر زود زود از زندگی من فرار نکنه
از گفتن دوباره این جمله حالم داره بهم می خوره اما دلم گرفته و از شدت گرفتگی ترسیده خیلی هم ترسیده و فکر می کنم که دیگه هیچ حرکتی نمی تونه حالمو عوض کنه و من محکومم به این اندوه

دوباره بی اختیار دستمو بردم جلو، پیرهن قرمز رو برداشتم به سرعت رفتم به سمت صندوق، فروشند ه با شک نگاهم کرد و با نیم نگاهی به تابلو بالای سرش اشاره کرد "بعد از فروش پس گرفته نمی شود" با بی اعتنایی پول و دادم و اومدم بیرون
تا رسیدم خونه پیرهن رو پوشیدم جلوی آینه ایستادم اما ایندفعه هم فایده ای نداشت
خیلی وقت بود که رنگ زندگی رو از لباسها عاریت می گرفتم اما این روزها این رنگهای عاریتی هم رنگی نمی ده

من با تو درد مي كشم

من با تو درد مي كشم

این روزها بیماری عجیبی پیدا کردم آدم ها را بر حسب خاطراتی که ازشون دارم می سنجم و اما وقتی به تو می رسم مکث می کنم

خاطراتم رو مرور می کنم از روزی که بعد از سالها صدات توی گوشی تلفن پیچید تا روزی که زخمی ام کرده بودی و من مثل یه ماده گرگ زخمی زوزه می کشیدم یا د دلجویی کودکانه ات افتادم یاد لحظه ای که به آخر خط رسیده بودی روزهای متمادی بی ایمانی و مکالمات فاصله دارمون تو لحظه هایی که نزدیک بودیم

من با تو می خندم

با تو گریه می کنم

و بیشتر از همه

من با تو درد مي كشم

سالها رفت و هنوز دل دیوانه من رنجه از درد تو را خواستن است این وفاداری نیست این زجان کاستن است

قصه از کجا شروع شد؟

والا خدمتتون عارضم که بنده انشا های مدرسه ام رو هم به زور می نوشتم تنها کاری رو که همیشه مطمئئئئئئئئئئن بودم که توش هیچ استعدادی ندارم نوشتن بوده اما الان احساس می کنم مجبورم بنویسم می فهمین مجبور!!!!خیلی ساله که بلاگ های مختلف رو می خونم اما هیچ وقت جرات نکردم که خودم یه بلاگ راه بندازم اما امروز توی یه لحظه احساس کردم که باید این کار رو شروع کنم که خدای ناکرده گوشه گلوم گیر نکنه و بلاگ ننوشته از دنیا برم نه حالا بقیه کارایی که می خواستم و کردم !!!!! بالاخره جونم و هزار تا آرزو ی نرسیده دارم